Leven en ondernemen in openheid; oprecht en vol vertrouwen

Drie woorden die deze week het centrum vormen van dit blog

We hebben een vreemde week achter de rug. En dit blog is dan ook niet zozeer zakelijk maar van een veel persoonlijker aard. Een kijkje achter de mens die we als ondernemer zijn en die ons in staat stelt ons kwetsbaar op te stellen omdat wij ondernemen vanuit openheid. Recht vanuit mijn hart en met het volste vertrouwen dat dit goed is.

 

Na een heerlijk weekend waarin we koningsdag en de babyshower van een van mijn vriendinnen vierden en wat de start was van Wendy haar vakantie spatte onze normaal zo enthousiaste en energieke maandagochtend als een zeepbel uiteen.

Het voelt voor mij sowieso altijd vreemd om te werken als Wendy met vakantie is. De hele dynamiek die wij hebben als Sterk in MEDIA is er omdat we samen doen wat we doen. En als één van ons dan (welverdiend) met vakantie is dan verandert die dynamiek. Dan ben je even niet samen aan het werk. Voor mij is dat ook altijd een rede om, wanneer er geen afspraken in de agenda staan, niet naar kantoor te rijden maar vanuit huis te werken. Of ik nu alleen op kantoor zit of alleen thuis, dat maakt geen verschil en dan kies ik dus voor de comfort van mijn huiskamer en niet te hoeven rijden.

 

Maandagmorgen bereikte ons via Social Media een bericht welke een lid van de WordPress Community online had geplaatst. Zoals velen zullen weten zijn zowel Wendy als ikzelf een actief lid van de WP community hier in Nederland en op Europees niveau. In het bericht stond dat in het weekend haar man plotseling was overleden aan hartfalen. Normaal zou een dergelijk bericht me wel raken, maar me niet van slag maken. Dat deed het nu in eerste instantie ook niet, maar naarmate de week vorderde deed het steeds meer met me. Het spookt door mij hoofd.

 

Wendy sprong gelijk in de actiestand en legde contact met een aantal anderen uit de community om bloemen te regelen en om af te stemmen wie er naar de condoleance konden gaan. Maar terwijl ze dat aan het doen was kreeg ze een appje van onze kantoor buurman. Deze begon met de woorden: Even een heel triest bericht…

 

Donderslag bij heldere hemel

De eigenaar van het bedrijf waarvan wij ons kantoor huren had zichzelf van het leven beroofd die morgen. Ik kon het niet geloven… ik dacht sowieso eerst dat het om iemand anders ging. Maar dat bleek niet zo te zijn. De vrijdag ervoor had ik hem nog gezien, hij glimlachte naar me toen ik het gebouw binnen liep. Onder normale omstandigheden zou me dat niet eens bij blijven. Een klein gebaar op een drukke dag. Maar al de hele week zie ik die glimlach voor me in een flits. Het is gewoon niet te begrijpen dat we die nooit meer gaan zien.

 

Voor mij persoonlijk kwamen er de hele week heel veel emoties naar boven. Niet zozeer omdat ik hem heel goed kende, maar ik moest voornamelijk denken aan zijn vrouw en twee kinderen die nu zijn achter gebleven. En dan komen alle emoties bij mij naar boven van toen ik eerst mijn moeder en daarna mijn vader verloor. Emoties die ik normaal geen kans geef om naar boven te komen beukten nu dwars door mijn muren heen en hebben me de hele week bezig gehouden.

 

In een normale week zou ik daar met Wendy over praten; over het verlies van Ron en de persoon die hij was en over de emoties die bij ons beiden los zijn gekomen. Maar Wendy had vakantie en daardoor hebben we beiden elkaar niet zo veel gesproken.

 

Terugval

Op donderdag had ik een acupunctuur behandeling. Zes weken eerder was er, na een jaar lang hard werken om mijn stressniveau omlaag te krijgen en de energiestromen door mijn lichaam te laten vloeien, voor het eerst een duidelijk signaal naar herstel voelbaar. Echter nu, zes weken later, is dat signaal als sneeuw voor de zon verdwenen en voor mij gevoel moet ik weer starten van voor af aan. Dat komt natuurlijk ook omdat we in de slotfase van de organisatie van WordCamp Europe zitten en die voor mij nogal stressvol verloopt. Er moet nog zóveel gebeuren… Maar ook dat nieuws kwam hard bij mij binnen en speelt mee in de emoties die ik op dit moment doormaak.

 

Afgelopen vrijdag was er een herdenkingsdienst waar Wendy en ik uiteraard bij aanwezig waren. Hier waren meerdere sprekers die hun herinneringen aan Ron met de zaal deelden. Een overvolle zaal kan ik wel zeggen, niet eens iedereen paste er volgens mij in. De opkomst was overweldigend en een symbool van de persoon die Ron was.

 

Onafhankelijk van elkaar hadden de sprekers hun verhaal voorbereid en wat heel erg opviel was dat ze allemaal dezelfde rode draad hadden verwerkt. Namelijk dat Ron een ondernemer was met een open blik naar de wereld om hem heen, en dat iedereen die met hem sprak meteen vertrouwen had in wat hij vertelde en die met zijn hoge gevoeligheid soms al gebeurtenissen voelde aankomen die niemand anders nog zag, of zelfs maar kon bevatten. De hele dienst dwaalden mij gedachten tussen het hier en nu maar ook af naar het verleden. Naar de herdenking van mijn eigen vader die een soortgelijke man was en toen dezelfde muziek ging spelen als vijf jaar geleden bij zijn afscheid was het cirkeltje voor mij rond.

 

Kwetsbaarheid hoort ook bij ons en bij onze manier van ondernemen.

Het is op het moment dat ik dit schrijf zaterdag, 24 na de dienst en al 24 uur ben ik van slag. De tranen staan in mijn ogen en ik heb moeite mezelf in bedwang te houden. Patrick is vandaag extra lief voor me. Die merkt, net als anderen om me heen, dat ik het even niet kan opbrengen om mijn normale niveau van positiviteit hoog te houden. En dat is goed. Dat anderen aan me merken dat het niet altijd alleen maar leuk is. Na de BNI meeting van vrijdagochtend waarin ik een netwerktraining gaf kreeg ik van een van de leden een mailtje dat de training goed was, maar met wat minder van mijn gebruikelijke enthousiasme.

 

Die kernwaarden waarover gesproken werd tijdens de herdenking herken ik ook in mezelf en ons bedrijf; openheid, oprecht en vertrouwen.

Zelf heb ik het vaak niet eens door maar mensen om me heen omschrijven mijn persoonlijkheid altijd als aanstekelijke enthousiasme en op onze Social Media tijdlijn (zowel zakelijk als privé) bruist het altijd van de berichten met een positieve of leuke insteek. Dat geeft mensen vaak het gevoel dat de dingen die wij doen altijd alleen maar heel leuk zijn. Dat is natuurlijk ook onze (marketing) insteek, maar het is ook een valkuil. Vandaar dat dit blog nu openbaar voor iedereen te lezen is. Juist ook op Social Media. Want ook wij stellen ons kwetsbaar op en praten open over tegenslagen en hebben vertrouwen in onszelf en onze relaties én de toekomst.

 

Doe de dingen die je leuk vind NU.

Na het overlijden van mijn ouders heeft mijn leven een nieuwe wending gekregen. Ik kreeg totaal nieuwe inzichten en een nieuw motto: Doe de dingen die je leuk vind NU. Want het leven is te kort om uitstel gedrag te vertonen. Dat is ook de rede dat Patrick en ik zoveel als we kunnen op reis gaan. Nu kan het dus moeten we er nu van genieten.

 

Zolang wij geen kinderen hebben nemen we het er dus van. Mijn ouders hebben altijd gewacht tot “later”. Als we met pensioen zijn gaan we zus en zo… Mijn vader leefde voor zijn bedrijf en ik merk dat ik dat trekje van hem heb overgenomen. Maar ik ben me daarvan zeer bewust en kan er dus ook bewust voor kiezen om op momenten dat het mij uitkomt juist niet met mijn bedrijf bezig te zijn maar te genieten van het hier en het nu samen met Patrick. Maar dat werkt het beste als we niet thuis blijven. Want thuis lonkt mijn laptop teveel. Ook daarom gaan wij regelmatig weg van thuis. Zodat ik in alle rust mijn geest kan laten opladen.

 

Mijn ouders hebben allebei hun pensioen niet gehaald. Zij hebben de dingen die ze vooruit hebben geschoven voor later nooit kunnen doen. Dat is mijn grootste angst; dat wanneer je tijd op deze aarde op is, je nog een bucketlist hebt met niet afgestreepte items.

 

Nu ik aan het einde kom van dit blog, merk ik door het schrijven dat ik rustiger wordt.

Okee, halverwege het schrijven had ik een kleine emotionele inzinking met als resultaat dat Patrick zich zorgen ging maken, me een dikke knuffel van 10 minuten gaf en dat moest bekopen met een nat t-shirt van mijn tranen. Maar hé… ook tranen horen bij het leven en het lucht soms op om ze te laten stromen.

 

Maar nu aan het einde zijn ze opgedroogd en prikken mijn ogen niet meer. En als jij, als lezer, het einde van deze blog hebt gehaald dan wil ik je daarvoor bedankten. Dank dat je de moeite hebt genomen om naar mijn -niet zo heel erg samenhangende- verhaal van de afgelopen week te lezen. Het is een zeer persoonlijk en emotioneel verhaal geworden en ik ben blij dat ik dat bij jou kwijt kan.