Doe de dingen die je leuk vind… NU!

Zodat je later terug kijkt op je leven en er echt álles uit gehaald hebt.

Waarom doe ik wat ik doe?
Ik leef in het nu en doe de dingen die ik leuk vind omdat het nú kan. Ook geniet ik van grote en kleine dingen in het leven. Ik kijk niet heel ver vooruit en mijn motto is: waarom uitstellen als het ook nu kan?

Maar zo was ik niet altijd. Ik ben opgegroeid met de regel dat je vooral moet nadenken over later… vooruitdenken, je leven uitstippelen, plannen en veel sparen. Alles zodat je het op een later moment in je leven makkelijker, rustiger, leuker en zekerder hebt. Alleen doe ik nu actief juist het tegenovergestelde… Waarom, lees je hieronder…

 

Mijn verhaal begint in 2007. Dat is het jaar waarin de eerste grote veranderingen en gebeurtenissen begonnen die leidde tot zijn nieuwe filosofie van leven in het nu. Veranderingen waar ik, blijkt nu, op het moment van dit schrijven (mei 2018) lichamelijk veel last van heb. In totaal is mijn leven in vijf jaar tijd even zo vaak 180 graden omgedraaid en op zijn kop weer terug gedraaid.

Wat er gebeurde in 2007 is dat ik eerst afstudeerde en het “echte” leven tegemoet ging. Ook ben ik uit mijn ouderlijk huis verhuisd in dezelfde maand als dat ik diploma kreeg. Ik ging op mezelf wonen, vanuit een klein dorp naar de stad helemaal alleen in een ini-mini kleine appartementje. En ik vond het GE-WEL-DIG!

 

Wat voelt als leven in een achtbaan

Maar toen ik twee maanden uit huis was woonde viel er een bom op ons gezin. Mijn moeder was namelijk gediagnostiseerd met longkanker. Veel te laat ontdekten ze een tumor in haar long ter grote van een tennisbal.

Wat volgde wat een hele rare achtbaan van emoties, ziekenhuisbezoeken, chemotherapie, operatie waarbij 1/3de van haar long werd verwijdert en bestralingen. Om een heel lang verhaal kort te omschrijven; in totaal heeft mijn moeder 4,5 jaar lang gevochten als een leeuwin voor haar leven. Niets bleef bespaard en op het einde heeft zij zelf het moment gekozen waarop het genoeg was.

Ik was op dat moment 25 en er helemaal niet klaar voor om verder te leven zonder moeder. Uiteraard was ik het wel met haar eigen keuze eens. Ze was er op het einde heel slecht aan toe en had de kracht niet meer om te vechten tegen een ziekte waarvan je weet dat je het niet zult winnen.

 

Zonder moeder en zonder thuis

Twee maanden na haar overlijden zette mijn toenmalige vriend een punt achter onze relatie. Hij wilde meer vreugde in zijn leven, en ik kon het elke week feesten niet opbrengen. We woonden samen en ik besloot ons huis te verlaten en bij mijn vader te gaan wonen. Dan kon ik ook meteen een beetje voor hem zorgen. Hij was ten slotte ook alleen achter gebleven.

Zes maanden heb ik bij hem gewoond tot we beiden vonden dat het tijd was op eigen benen te staan. In hetzelfde dorp vond ik een onwijs leuk appartement. Samen met mijn vader hebben we er twee maanden lang geklust, geschilderd, behangen en er echt leuk stekje van gemaakt.

 

Smoorverliefd

In mijn nieuwe huis lachte het leven me weer een beetje tegemoet en ik vond het ook tijd voor een nieuwe liefde. Via online dating kwam ik Patrick tegen en na een paar “live” dates spatte de vonken er vanaf en inmiddels zijn we alweer bijna vijf jaar samen. Samen kunnen wij de hele wereld aan en dat doen we letterlijk; we vliegen de hele wereld over om zoveel mogelijk plekken te bewonderen.

Een vliegende start

Aan het einde van 2012 kwam de volgende tegenslag; ik raakte mijn vaste baan kwijt. Een werkplek waar ik al sinds mijn studie met onwijs veel plezier werkte. Maar… na regen komt zonneschijn en eigenlijk is dit een van de beste dingen die bij heeft kunnen overkomen. Omdat het bedrijf helemaal stopte met het grafisch uitvoerende werk kon ik de klanten overnemen en zo een vliegende start maken met mijn eigen bedrijf. Met veel hulp van mijn vader; hij had ook zelf een bedrijf en deed voor mij de boekhouding en hielp me met al mijn andere vragen over het ondernemerschap.

 

Bizar hoe snel het kan gaan

In juni van 2013 kregen wij alweer enorm slecht nieuws. Mijn vader werd gediagnostiseerd met darmkanker welke was uitgezaaid in zijn longen, hersenen en bijnieren. Wederom namen wij plaats in de wel bekende achtbaan en gingen wederom van ziekenhuisbezoek naar bestraling en chemotherapie. Heel even dachten we dat een en ander onder controle was, maar dat duurde maar een paar weken. De tumoren waren niet te remmen en in februari 2014 is hij overleden.

Toen waren mijn broer en ik opeens weeskinderen. Ook al zijn we volwassen, zo voelt dat. We hebben samen de begrafenis geregeld. Gewoon exact zoals mijn vader die van mijn moeder had geregeld. Daarvan wisten we zeker dat hij het mooi vond en het draaiboek lag er grotendeels al. Ze liggen nu samen in een familiegraf.

 

Van de familieachtbaan stapten we over op de Goliath

Wie denkt dat de week voor de begrafenis zwaar is… Dat is niks bij wat er op je af komt als je ouders er niet meer zijn en hun nalatenschap bestaat uit een bedrijf met personeel op het randje van faillissement.

Opeens stonden mijn broer en ik aan het roer van een bedrijf waarvan wij werkelijk niets afwisten. Wel dat het bedrijf er was natuurlijk ??, maar niets van de inhoud van wat er daar binnen allemaal gebeurde. Het was een gordijnen atelier. Over gegaan van mijn opa op mijn ouders. Een zogeheten familiebedrijf waarvan mijn ouders nooit de intentie hadden dat wij het zouden overnemen. Die wisten namelijk dat het ons ding niet was en spoorden ons aan vooral ons eigen pad te bewandelen. Zoals je wellicht weet ben ik grafisch vormgever en is mijn broer ook een heel ander pad gewandeld. Lijkt niet eens op het in elkaar zetten van gordijnen… Mijn kennis van gordijnen blijft steken bij dat ze je huis mooi maken en je ze dicht doet als het donker is buiten.

 

Het levenswerk van mijn ouders

Maar daar sta je dan, met acht man personeel tegenover je die willen weten hoe het nu verder moet. Kunnen zij hun baan behouden en hun hypotheken blijven betalen? Naast het feit dat wij niet de juiste skills in huis hadden en ik mijn eigen bedrijf aan het opbouwen was hebben wij geprobeerd het bedrijf nieuw leven in te blazen. 10 harde maanden hebben we met man en macht gewerkt, maar het mocht niet baten en in december 2015 is het bedrijf failliet verklaard. Het laatste hoofdstuk ook afgesloten.

Rede voor het starten van deze blog website

Maar dat alles verklaard nog niet waarom ik mijn verhaal van me af wil schrijven. Dat heeft alles te maken met mijn emoties en lijf. In de jaren die nu achter ons liggen is er zoveel druk en stress in mijn lijf gekomen dat ik daar nu last van heb. Nachtmerries, rusteloosheid, gezondheidsproblemen om er maar een paar te noemen. Door middel van rust, regelmaat en reinheid kan mijn lichaam en geest helen. Dat betekent dat ik minder moet gaan werken. 40 uur per week is de max. En voor iemand met een eigen bedrijf, die gewend is gewoon door te denderen en gem. 60 uur per week te werken is dat even wennen.

Ik moet dus een andere invulling van mijn vrije tijd vinden dan werken. Terwijl mijn werk mijn grootste en favoriete hobby is… Ik heb uiteraard wel andere hobby’s. Ik lees graag boeken, kijk graag naar films en series, ik ben begonnen met haken en ik maak met kerst altijd mijn eigen kerstkaarten met de hand. Maar ik heb de laatste maanden helemaal nergens zin in… Boeken lees ik wel, maar niet hele avonden. Series kijk ik ook, maar met alleen naar de tv kijken raak ik verveeld en gaan mijn gedachten weer naar het werk… niet handig!

Vandaar dat ik ben begonnen met deze blog. Enerzijds om mijn emoties van me af te kunnen schrijven en zo daadwerkelijk te kunnen verwerken. En anderzijds omdat ik op deze manier een “verslag” kan maken van alles wat ik leuk vind om te doen. Zo kan ik zelf later alles nog eens terug lezen.

En ondertussen kan ik wellicht andere mensen inspireren of helpen met hun eigen verwerking van verlies en vreugde. Want ik ben zeker niet de enige 32 jarige ondernemer die worstelt met alle ballen in de lucht houden, ondertussen gezond blijven en gewoon genieten van het leven!